ลวนลามบนรถโดยสารสาธารณะ ภัยแฝงในสังคม “นิ่งเฉย”

             การเป็นประเด็นทอร์คออฟเดอะทาวน์ให้สังคมได้วิพากษ์วิจารณ์กันพอหอมปากหอมคอ ณ ชั่วระยะเวลาหนึ่ง กรณีรถไฟฟ้ามหานคร (MRT) ถอดที่นั่งในบางขบวนออกเพื่อเพิ่มที่ยืนโดยสารในชั่วโมงเร่งด่วน ขณะเดียวกันยังสะท้อนถึงภาวะเบียดเสียดของผู้คนในยามที่ต้องเดินทางพร้อมกันได้เป็นอย่างดี  นอกจากความรู้สึกอึดอัดแล้วรู้หรือไม่ว่าบรรดาสาว ๆที่แต่งตัวสวยเพื่อไปทำงานเหล่านั้น พวกเธอต้องเจออะไรบ้าง เมื่อต้องร่วมขบวนกับหนุ่มแปลกหน้าในระยะประชิดสุดๆ ดั่งปลากระป๋อง

             “เครือข่ายเมืองปลอดภัยเพื่อผู้หญิง’ พบว่า 35% หรือมากกว่า 1 ใน 3 ของผู้ตอบแบบสำรวจ 1,654 คน ยอมรับว่าตนเองเคยถูกคุกคามทางเพศขณะใช้บริการขนส่งสาธารณะ โดยผู้หญิงคือเหยื่อที่ถูกคุกคามทางเพศสูงสุด 45% รองลงมาคือเพศทางเลือกและเพศชาย (สาวประเภทสองก็ไม่เว้น ผู้ชายก็ไม่รอด) ที่น่าตกใจคือ 52 % หรือครึ่งหนึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ ในปี 2560 นี้เอง

             แต่ที่น่าเหลือเชื่อ ! พฤติกรรมบางอย่างที่เกิดขึ้นนั้นน้อง ๆหนังเอวีของญี่ปุ่น เพราะผลสำรวจระบุว่า กรณีที่หนัก ๆเหยื่ออาจจะถูกพวกโรคจิตใช้อวัยวะเพศถูไถร่างกาย มีการสำเร็จความใคร่ให้เห็น อาจออกปากขอมีเซ็กซ์ด้วย หรือแม้กระทั่งพยามลงมือข่มขืนถ้าอยู่ในจุดที่ลับตาเสมือนไม่เกรงกลัวกฏหมาย

             ซ้ำร้ายผู้ร่วมทางที่เห็นเหตุการณ์การรุกล้ำที่เกิดขึ้นมักแสดงปฏิกิริยานิ่งเฉย หลีกเลี่ยง หรือเดินหนี คิดเป็นความถี่ 12% ของการรับมือกับเหตุคุกคามทั้งหมด และมีผู้ตัดสินใจที่จะแจ้งพนักงานประจำยานพาหนะเพียง 28 % เท่านั้น

             เลยกลายเป็นว่าทุกการเดินทางโดยบริการขนส่งสาธารณะ ทั้งแบบที่ต้องไปเบียดเสียดกับคนเป็นร้อยเป็นพัน หรือแม้แต่การนั่งกันเดี่ยว ๆกับผู้ให้บริการต่างมีความเสี่ยงถูกลวนลามรุกล้ำด้วยกันทั้งนั้น เพราะ 50 % เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถเมล์ 11.4 % เกิดเมื่อซ้อนท้ายวินมอเตอร์ไซต์ 10.9 % บนรถแท็กซี่ 9.8 % ในรถตู้ และ 9.6 % เกิดบนรถไฟฟ้าบีทีเอส

            หากย้อนกลับไปเมื่อปี 2556 หากยังจำกันได้ครั้งนั้นทางขสมก.ได้ร่วมกับองค์กรทางด้านสิทธิสตรีเปิดตัวรถเมล์ปลอดภัยเพื่อขจัดการคุกคามทางเพศกับสตรี มีการติดสติ๊กเกอร์รณรงค์ อบรมพนักงานให้ช่วยกันสอดส่องดูแล

            แต่คราวนี้เครือข่ายเมืองปลอดภัยเพื่อผู้หญิงได้เสนอทางแก้ที่เห็นเป็นรูปธรรมชัดเจนขึ้น เช่นการติดตั้งกล้องวงจรปิดภายในตัวยานพาหนะ ป้ายรถ ท่าเรือและสถานีรถโดยสาร ซึ่งสามารถใช้เป็นหลักฐานในการดำเนินคดีกับผู้ผู้กระทำผิด และยังช่วยให้พนักงานสามารถระงับสถานการณ์ได้ทันท่วงที

           พร้อมจัดให้มีการแจ้งเหตุที่มีประสิทธิภาพ รวดเร็ว เข้าถึงได้ง่าย และติดตามผลได้เพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้ประชาชนให้ดำเนินคดีกับผู้กระทำความผิดอย่างสมควรเพื่อไม่ให้เกิดเหตุซ้ำ และสุดท้ายคือการอบรมพนักงานให้สังเกตพฤติกรรมการคุกคามทางเพศต่าง ๆ และมีกระบวนการ ขั้นตอน และแบบแผนเพื่อยับยั้งและแจ้งเหตุอย่างมีประสิทธิภาพ พร้อมฝากผู้ร่วมทางทุกคนให้เป็นตาสับปะรด ไม่นิ่งเฉยดูดาย ยามเกิดเหตุการณ์ละเมิดทางเพศบนพื้นที่สาธารณะ

            และนี่คือความจริงที่เกิดขึ้นและอาจถูกมองข้ามในสังคม โดยมองแค่เพียงเปลือกนอกต่อกรณี “การถอดที่นั่งในบางขบวนรถไฟฟ้า MRT“ เพื่อความสะดวกต่อการเดินทาง ขณะที่ในอีกมิติหนึ่งการโดยสารที่แออัดยัดเยียดแทบจะเป็นปลากระป๋อง ทำให้ผู้โดยสารบางกลุ่มต้องถูกคุกคามทางเพศแต่ต้องทนกล้ำกลืนกับการเดินทางที่ไม่มีทางเลือก ซ้ำร้ายยังต้องเผชิญกับมนุษย์ “นิ่งเฉย” ประเภทที่ว่าธุระไม่ใช่อีก …….เวรกรรมแท้ ๆ